Door Dr. Mark Mckee
Leven in deze eeuw is een groot geluk. De beschikbare therapeutische benaderingen om kankerpatiënten te helpen waren nooit zo talrijk als vandaag. Toekomstige therapeutische oplossingen zullen onze huidige therapeutische opties nog versterken en nieuwe hoop bieden aan duizenden patiënten die met vragen zitten over hun toekomst.
De mutlidisciplinaire aanpak van chirurgie, radiotherapie en medicatietherapie leidt tot een genezing van vele kankerpatiënten in een vroeg stadium. Zelfs bij bepaalde kankers in een gevorderd stadium is het mogelijk om langdurige remissies te bekomen vergelijkbaar met genezing. De tumorcellen zijn uitgeroeid en blijven weg voor een periode van 3 à 5 jaren, tot 10 jaren, afhankelijk van het soort kanker en zijn aggressiviteitsgraad. Nochtans is dit voor het merendeel van kankers in een gevorderd stadium niet het geval en weten we dat bepaalde tumoren kunnen heropleven zelfs na een remissieperiode van 10 jaren.
Wat betekent deze periode voor patiënten die hervallen? Ervaarden zij deze periode als relatief normaal? Mogen we ervan uitgaan dat ze geleefd hebben met een chronische aandoening? Deze vragen kunnen de start zijn van een reflectie over de notie “genezing” en de te verwachten resultaten van een kankerbehandeling.
We kunnen deze situatie misschien vergelijken met deze van HIV patiënten. In de jaren tachtig tot in het begin van de jaren negentig stond een seropositieve diagnose van HIV gelijk aan een zo goed als zeker doodsvonnis, door gebrek aan efficënte behandelingen. Sinds de introductie van proteaseremmers in het midden van de jaren negentig, gevolgd door de lancering van verschillende andere behandelingen, betekent HIV niet langer een doodsvonnis, maar eerder een chronische aandoening, waarbij patiënten een realtief normaal en gezond leven kunnen leiden.
Waarom dan niet dezelfde doelstelling nastreven voor kankers waarbij dit ook mogelijk is? De echte uitdaging is te definiëren wat een bevredigend resultaat betekent. Wanneer we aan gezondheidsprofessionals, regelgevende autoriteiten, patiënten en andere betrokken actoren vragen het beoogde resultaat van een antikankerbehandeling te omschrijven, krijgen we vele verschillende antwoorden.
De eerste reactie die de meeste mensen meestal geven is een afzwakken van de tumorlast. Maar de essentie blijft het definiëren van de bereikte resultaten bij de registratie van nieuwe medicatie en de validatie van andere behandelingstypes. De verwachte resultaten zijn een langere levensverwachting van kankerpatiënten en de verlenging van de overlevingskansen bij patiënten zonder kankerprogressie. Deze criteria impliceren niet noodzakelijk de verdwijning van de tumor. In vele gevallen betekent dit dat de patient verder leeft, ondanks de ziekte, met een chronische kanker.